Με τον Σωτήρη γνωριστήκαμε στην πρώτη καραντίνα. Είναι μοναχοπαίδι και εμένε στο σπίτι με τον μπαμπά του. Η μαμά του ήταν εσώκλειστη – κοιτούσε μια γιαγιά 2-3 χιλιόμετρα μακριά και δεν μπορούσε να πηγαινοέρχεται.

Χαρές και οι δύο γονείς…  “ο Σωτήρης μας έφερε κοπέλα!” και “το κορίτσι μας” και φιλιά και αγκαλιές και δώρα χαμός.

Μετά από δύο μήνες περίπου, αποφασίζουμε να μείνουμε μαζί και νοικιάζουμε ένα μικρό διαμέρισμα.

Ο Σωτήρης φεύγει Λάρισα για αλώνια εκείνη την περίοδο, καθώς δεν είχε δουλειά σταθερή (τους συντηρούσε η πεθερά μου). Λείπει κανέναν μήνα. Έρχεται και περνάμε μια πρώτη φάση που αυτός είναι άνεργος, εγώ δουλεύω και παθαίνει μια κατάθλιψη ότι όλη μέρα είναι σπίτι και να τον συντηρώ εγώ – άλλη μεγάλη ανασφάλεια των ανδρών!

Τέλος πάντων, μετά από ένα με ενάμιση μήνα βρίσκει δουλειά και αποφασίζουμε να αρραβωνιαστούμε. Μετά τον αρραβώνα και αφού η πεθερά μου δεν ήταν σπίτι και για να γλιτώσουμε τα έξοδα, λέμε να πάμε να μείνουμε στο σπίτι του. Ο πεθερός κύριος, δεν ενοχλούσε καμιά φορά. Μπαίνουμε σε μια διαδικασία και ξοδεύουμε ό,τι λεφτά είχαμε στην άκρη, γιατί έπρεπε να πάρουμε αυτοκίνητο και για μένα (το σπίτι είναι στην εξοχή σαν το μικρό σπίτι στο λιβάδι) και να συμμαζέψουμε λίγο το σπίτι.

Μετά από 5 μήνες παθαίνει ο πεθερός μου εγκεφαλικό και του αφήνει πρόβλημα στο χέρι και στο πόδι. Όταν γύρισε από το νοσοκομείο δεν μπορούσε να περπατήσει καθόλου. Μέχρι να βγει ο πεθερός μου από το νοσοκομείο, πεθαίνει η γιαγιά που κοιτούσε η πεθερά μου, με αποτέλεσμα να έρθει στο σπίτι. (Διάρκεια δεύτερης καραντίνας αυτά).

Ο Σωτήρης δούλευε από τα ξημερώματα μέχρι το απόγευμα, με ένα ρεπό την εβδομάδα και όταν ερχόταν σπίτι, ήθελε να φάει και να κοιμηθεί. Η Ελένη -κλασική παλιά πεθερά (δεν έδειχνε έτσι όταν πηγαίναμε να την δούμε στην γιαγιά)- ήθελε να είμαι συνέχεια από πίσω της, να γκρινιάζει και να συμπεριφέρεται πολύ άσχημα στον πεθερό μου που ήταν στο κρεβάτι. Δεν μπορούσα ούτε να μαγειρέψω ούτε δουλειές να κάνω.

Σε αυτό το σημειώσω, να σημειώσω ότι την πεθερά μου, την έδιωξε η δική της πεθερά από το σπίτι, τους είχε πετάξει τα πράγματα και έφυγαν χωρίς τίποτα. Και έλεγε ότι “τέτοιο πράγμα εγώ ποτέ!” και να είστε αγαπημένα και δώσε κλάμα….

Έρχεται ο πεθερός από το νοσοκομείο, έρχεται Πάσχα και την τρίτη μέρα του Πάσχα ανοίγει η εστίαση και εγώ δουλεύω, αλλά ο Σωτήρης έχει γενέθλια και κανονίζω να δουλέψω πρωί, για να είμαι μετά σπίτι. Και βάζει λόγια στον Σωτήρη ότι εγώ δουλεύω και αυτός πήγε μόνος του στην εκκλησία ( τα είχα όλα έτοιμα, μεζεδάκια, γλυκό όλα) και πες-πες μας βάζει και σκοτωνόμαστε μετά το φαγητό και αφού έφυγαν οι δικοί μου, εκείνη ήταν από πίσω και έλεγα “να μην μαλώνετε, να είστε αγαπημένοι”. Μετά, όλο το επόμενο διάστημα, όταν έλειπε ο Σωτήρης έλεγε σε εμένα για εκείνον που με αφήνει και φεύγει για δουλειά και τα φορτηγά έτσι και αλλιώς και όσο έλειπα εγώ έβαζε λόγια στον Σωτήρη, ότι δεν κάνω δουλειές, ότι είμαι βαριά και χοντρή και δεν μπορώ να κάνω παιδιά και ότι πάω στο μαγαζί και κάθομαι δεν δουλεύω.

Αυτό γίνεται για ενάμιση μήνα μέχρι που ένα βράδυ (εγώ δούλευα) ρίχνουν έναν καβγά και γυρνάει η πεθερά μου και του λέει να με πάρει και να φύγουμε. Μετά από δύο μέρες, βρίσκω σπίτι νοικιάζω σε χρόνο μηδέν, γιατί μου πετούσε τα πράγματα. Πολύ δύσκολο γιατί ο Σωτήρης έπαιρνε λίγα λεφτά σε αυτή την δουλειά και ήμουν κι εγώ με ότι έπαιρνα από το καφέ και με δανεικά από τον αδερφό μου. Το σπίτι ευτυχώς επιπλωμένο και με τα ηλεκτρικά μέσα, οπότε δεν είχαμε έξοδα.

Μετά από ένα μήνα λέει έναν θείος του Σωτήρη να βγάλει δίπλωμα 5ης για να τον πάρει στην δουλειά. Βγάζει το δίπλωμα πάει ένα δρομολόγιο και του λέει ότι δεν κάνει για αυτή την δουλειά. Άντε πάλι άνεργος και ψάξε για δουλειά 2 μήνες έτσι, στο μεταξύ τον πιάνουν οι ανάποδες με τον καβγά με την πεθερά και θέλει να κάνει γάμο και πάρε και δώσε πως θα παντρευτούμε χωρίς λεφτά. Συζητούσαμε και στο τέλος καταλήξαμε στα Χριστούγεννα, να βγάλουμε λεφτά από τα καρύδια και να βοηθήσουν και οι δικοί μου. Κάποια στιγμή τον Σεπτέμβρη βρίσκει δουλειά στο μεγάλο το φορτηγό που ερχόταν και Αθήνα και κάνουμε και τον γάμο. Η πεθερά όλο αυτό το διάστημα έχει χαλάσει ότι λεφτά είχε από τα χρόνια που κοιτούσε την γιαγιά από αντίδραση σε εμάς: πήρε καρότσι τον πεθερό, έβαψε όλο το σπίτι και μένουν άφραγκοι.

Εμείς είχαμε πει μετά τον γάμο να σταματήσω την δουλειά, να ηρεμήσουμε λίγο, μήπως φταίει το άγχος που δεν κάνουμε παιδιά. Σταμάτησα 5 μήνες, αλλά τα οικονομικά ήταν χάλια και το παιδί πουθενά. Έπρεπε να ξεχρεώσουμε και ότι είχαμε από τον γάμο, βοηθούσαμε και τα πεθερικά (ο Σωτήρης κακία δεν κράτησε, μόνο αυτόν έχουν) με πέρσι το καλοκαίρι έκανα δύο δουλειές. 2 μήνες ήμουν πρωί ταχυδρομείο και μετά καφετέρια, ο Σωτήρης έλειπε όλη την εβδομάδα με το φορτηγό, ερχόταν έκανε μπάνιο και έφευγε.

Κάποια στιγμή το φθινόπωρο, άρχισαν να μην πληρώνουν τα αφεντικά του και με την καινούρια χρόνια, τους λέει ότι σταματάει ( χρωστούσαν 2 μήνες από 1300€ – βέβαια πήραμε μόνο τα 1000€, γιατί -και καλά- του κράτησαν τα λεφτά για τις κλήσεις).

Ξεκινήσαμε και τις εξετάσεις για εξωσωματική και πάλι άνεργος ο Σωτήρης! Η ψυχολογία του ήταν στα πατώματα!  Όλη μέρα ήταν κλεισμένος στο σπίτι με το τηλέφωνο στα χέρια. Εγώ γυρνούσα γυμνή και δεν μου έδινε σημασία. Ήμασταν για ένα μήνα περίπου σαν δύο ξένοι σε ένα σπίτι. Λέγαμε τα τυπικά και μέχρι εκεί. Ευτυχώς βρήκε στον μήνα πάνω δουλειά και τώρα είναι μια χαρά! Στο σπίτι έχουμε χρόνο μαζί κάθε απόγευμα και κάθε Σαββατοκύριακο. Τελειώσαμε όλες τις εξετάσεις για να περάσουμε επιτροπή για έγκριση του ΕΟΠΥΥ για τα φάρμακα και χθες πήρα τα φάρμακα και πρώτα ο Θεός τον άλλο μήνα ξεκινάω. Εγώ θα σταματήσω από την καφετέρια, γιατί δεν το ρισκάρω τώρα που έχει πολλή δουλειά, με βάρος και ορθοστασία και θα πάω πάλι στο ταχυδρομείο για να καλύψω τις καλοκαιρινές άδειες.

Αυτή είναι η δική μου ιστορία με τα καλά και τα άσχημα τις. Βέβαια, υπάρχουν και άλλες λεπτομέρειες, που σίγουρα ξέχασα. Οπότε άμα περάσεις όλα αυτά σε 3 χρόνια, τι άλλο να περιμένεις! Υπομονή και θέληση θέλουν όλα!!!

 

Μαργαρίτα, 37

 

(πηγή φωτογραφίας: thesun.co.uk)